در حال مرور خاطراتم بودم که چشمم به دستنوشته ای افتاد که سالها قبل نگاشته بودم و امروز شدیدا به دلم نشست؛موضوع از این قرار بود که هر لحظه از زندگیمون سرشار از اتفاقات و دغدغه های خاصه،نگرانی هایی که فقط مختص همون برحه ی زمانیست.وقتی به گذشته رجوع میکنیم میبینیم رخدادهایی که روزی جزء بزرگترین درگیری های فکریمون بوده امروز فقط یک خاطره ی خنده داره (کلاس اول دبستان بودم،از بیمارستان برای زدن واکسن مراجعه کردن و یه مقداری از واکسن زیر پوست دستمون تزریق کردن و قرار شد دوشنبه ی آینده کسانی حساسیتی ندارند رو واکسن بزنن.هیییچوقت فراموش نمیکنم حس و حال اون یک هفته رو که دعا میکردم خدایا کاش تا دوشنبه من بمیرم که منو واکسن نزنن ) قریب به بیست سال از اون هفته کذایی گذشته.
قبلا در این مورد صحبت کردم اما امروزه این قضیه برای من از جنبه دیگه ای قابل بحث هست،اینکه بی شک هیچ چیز همیشگی نیست و یا حداقل اینکه اثر هیچ چیز همیشگی نیست، بدترین رخداد ها هم اگر ماندگار باشند(مثل بعضی بیماری ها،از دست دادن عزیزان و از این دست مشکلات) بالاخره یک روزی برای ما عادی خواهند شد و با اونها کنار خواهیم اومد؛پس با علم به این گذرا بودن باید مراقب ضایعاتی باشیم که اگر دچارشون بشیم عواقب تلخی خواهند داشت.یکی بیماری روح و روان،که اگر در گیر و دار این دغدغه های متنوع روزانه مهار نشه، زندگی انسان را خارج از حد تصور تلخ و آسیب پذیر میکنه، روز به روز قوی تر میشه و ما ضعیف تر تا جایی که. ؛ دیگری غرور و شأن و منزلت و عزت نفس هست،بخش عمده ای از چالش های زندگی ما به روابط اجتماعی و انسانی بر میگرده، از ارتباطات خانوادگی و فامیلی گرفته تا دنیای تحصیل و کسب و کار و در نهایت روابط عاطفی و عشق و عاشقی و غیره.
در مورد بیماری های روحی که متاسفانه تعداد زیادی از مردم کشورمون به نوعی با این بیماری ها و ناهنجاری ها دست به گریبان هستند که تقریبا تمام این ناهنجاری ها ریشه در گذشته و دغدغه های مهار نشده داره.شاید این نوع مشکلات روحی فعلا درمان مشخص و قطعی نداشته باشه اما با آگاهی میشه آسیب های اون رو به حداقل رسوند. اما مشکل دوم که این روزها بسیار شایع هست،هرکس به نحوی درگیر یک ارتباط مخرب هست،یکی توی خانواده درک نمیشه، یکی با اعضای فامیل کنتاکت داره،و. و بخش عمده ای هم اسیر عشق و عاشقی های کور کورانه هستند،روابط عاطفی ای که جز تخریب شخصیت،اعتماد به نفس و عزت نفس هیچ چیزی همراه ندارند. این آسیب ها زمانی تشدید میشن که روابط به سمت دنیای مجازی متمایل بشه.خوده من یکی از معتادان دنیا و ارتباطات مجازی هستم اما هرگز اجازه ندادم و نمیدم که این ارتباطات به روابط عاطفی و مخرب تبدیل بشه، چرا که هیییچ شک و تردیدی نیست که در نهایت به پوچی و ضرر و زیان ختم میشه.
غرور آدم شکسته میشه،عزت نفس از بین میره و به واسطه عدم ارتباطات فیزیکی و واقعی، اعتماد به نفس حقیقی، مختل میشه.و این رو با کمی اغراق میشه بزرگترین آفت زندگی های امروزی به حساب آورد.حرف در این زمینه زیاد هست که در این مطلب نمیگنجه.
اکثر این مشکلات و عواقبشون، شاید شخصی باشن ولی متاسفانه مسری و فراگیر هستند، وقتی حال مردم بد باشه،جامعه هم بیمار میشه، و وقتی جامعه بیمار بشه، دیگه هیچکس حالش خوب نمیشه، هیچکس عمیقا احساس خوشبختی نمیکنه و اوضاعمون میشه اینی که هست.
میشه وابستگی به کس و ناکس.
وابستگی به پوچی محــــــــــض.
پ.ن : كار و مشغولیت یكی از بهترین داروهای این ناهنجاریهاست،این روزها با وجود اینكه خیلی اوضاع روبه راه نیست و شدیــــــــدا مشغله دارم و درگیرم،ولی حال روحیم به طرز عجیبی خوبه. شاید چون كمتر فرصت دارم به افكار منفی بپردازم.شاید.
پ.ن (+) : کی اوضاع بهتر میشه ؟
از وقتی بفهمی همه چیز به خودت بستگی داره .
پ.ن (-) : بزرگترین اشتباهمون اینه که دوستی ها رو تبدیل به رابطه ی عاشقونه میکنیم اخرش نه عشق میمونه نه دوستی !
پ.ن (همینطوری) :من دست برنداشتم.
کنار اومدم.
پ. ن (ترین) : کوتاه‌ترین داستان دنیا یک بیت از سعدی است:
شخصی همه شب بر سر بیمار گریست
چون روز شد او بمرد و بیمار بزیست …
قبلا در این مورد صحبت کردم اما امروزه این قضیه برای من از جنبه دیگه ای قابل بحث هست،اینکه بی شک هیچ چیز همیشگی نیست و یا حداقل اینکه اثر هیچ چیز همیشگی نیست، بدترین رخداد ها هم اگر ماندگار باشند(مثل بعضی بیماری ها،از دست دادن عزیزان و از این دست مشکلات) بالاخره یک روزی برای ما عادی خواهند شد و با اونها کنار خواهیم اومد؛پس با علم به این گذرا بودن باید مراقب ضایعاتی باشیم که اگر دچارشون بشیم عواقب تلخی خواهند داشت.یکی بیماری روح و روان،که اگر در گیر و دار این دغدغه های متنوع روزانه مهار نشه، زندگی انسان را خارج از حد تصور تلخ و آسیب پذیر میکنه، روز به روز قوی تر میشه و ما ضعیف تر تا جایی که. ؛ دیگری غرور و شأن و منزلت و عزت نفس هست،بخش عمده ای از چالش های زندگی ما به روابط اجتماعی و انسانی بر میگرده، از ارتباطات خانوادگی و فامیلی گرفته تا دنیای تحصیل و کسب و کار و در نهایت روابط عاطفی و عشق و عاشقی و غیره.
در مورد بیماری های روحی که متاسفانه تعداد زیادی از مردم کشورمون به نوعی با این بیماری ها و ناهنجاری ها دست به گریبان هستند که تقریبا تمام این ناهنجاری ها ریشه در گذشته و دغدغه های مهار نشده داره.شاید این نوع مشکلات روحی فعلا درمان مشخص و قطعی نداشته باشه اما با آگاهی میشه آسیب های اون رو به حداقل رسوند. اما مشکل دوم که این روزها بسیار شایع هست،هرکس به نحوی درگیر یک ارتباط مخرب هست،یکی توی خانواده درک نمیشه، یکی با اعضای فامیل کنتاکت داره،و. و بخش عمده ای هم اسیر عشق و عاشقی های کور کورانه هستند،روابط عاطفی ای که جز تخریب شخصیت،اعتماد به نفس و عزت نفس هیچ چیزی همراه ندارند. این آسیب ها زمانی تشدید میشن که روابط به سمت دنیای مجازی متمایل بشه.خوده من یکی از معتادان دنیا و ارتباطات مجازی هستم اما هرگز اجازه ندادم و نمیدم که این ارتباطات به روابط عاطفی و مخرب تبدیل بشه، چرا که هیییچ شک و تردیدی نیست که در نهایت به پوچی و ضرر و زیان ختم میشه.
غرور آدم شکسته میشه،عزت نفس از بین میره و به واسطه عدم ارتباطات فیزیکی و واقعی، اعتماد به نفس حقیقی، مختل میشه.و این رو با کمی اغراق میشه بزرگترین آفت زندگی های امروزی به حساب آورد.حرف در این زمینه زیاد هست که در این مطلب نمیگنجه.
اکثر این مشکلات و عواقبشون، شاید شخصی باشن ولی متاسفانه مسری و فراگیر هستند، وقتی حال مردم بد باشه،جامعه هم بیمار میشه، و وقتی جامعه بیمار بشه، دیگه هیچکس حالش خوب نمیشه، هیچکس عمیقا احساس خوشبختی نمیکنه و اوضاعمون میشه اینی که هست.
میشه وابستگی به کس و ناکس.
وابستگی به پوچی محــــــــــض.
پ.ن : كار و مشغولیت یكی از بهترین داروهای این ناهنجاریهاست،این روزها با وجود اینكه خیلی اوضاع روبه راه نیست و شدیــــــــدا مشغله دارم و درگیرم،ولی حال روحیم به طرز عجیبی خوبه. شاید چون كمتر فرصت دارم به افكار منفی بپردازم.شاید.
پ.ن (+) : کی اوضاع بهتر میشه ؟
از وقتی بفهمی همه چیز به خودت بستگی داره .
پ.ن (-) : بزرگترین اشتباهمون اینه که دوستی ها رو تبدیل به رابطه ی عاشقونه میکنیم اخرش نه عشق میمونه نه دوستی !
پ.ن (همینطوری) :من دست برنداشتم.
کنار اومدم.
پ. ن (ترین) : کوتاه‌ترین داستان دنیا یک بیت از سعدی است:
شخصی همه شب بر سر بیمار گریست
چون روز شد او بمرد و بیمار بزیست …
پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند . . .
های ,میشه ,ها ,یک ,ای ,رو ,پ ن ,در این ,دغدغه های ,روابط عاطفی ,در نهایت
درباره این سایت